කතුවැකිය
මුඛවාඩම සාක්කුවේ!
අපේ ඇත්තන්ගේ හැසිරීම නිරීක්ෂණය කරන විට හැඟී යන්නේ ‘කොරෝනා’ නමින් වසංගතයක් මෙරටෙහි කිසි කලෙක නොතිබුණු බවකි. මුඛ ආවරණ නැත. දෑත් සේදීම අමතකය. මීටරයක දුර තබා ගැනීම කිසිසේත්ම සිදු නොවේ. කොවිඩ්19 වයිරසයට පැවැති බිය එහෙම පිටින්ම තුරන් වී ගොස් තිබේ. උපන් දින සාද, සංවත්සර උත්සව, මංගල උත්සව පෙර පරිදිම සිදු වෙයි. කිසිදු ආරක්ෂාවක් නැත. පරිස්සමක් නැත. ජනමාධ්‍ය ඔස්සේ විකාශය වන උපදේශන පමණක් සිදු වෙයි. ඒවා දෙස අවධානයකින් බලන කෙනෙක් ද නැත. කොරෝනා භීතිකාවක් නැති එක හොඳ දෙයක් වුව පරිස්සමක් නැති එක හොඳ දෙයක් නොවේ. සමාජ චර්යා රටාව මේ අයුරින් ම පැවැතුණ හොත් තුන් වන කොරෝනා රැල්ලක් ඇතිවන්නට ඉඩ තිබේ.
දකුණේ මිනිසුන් සතියකින් සියල්ල අමතක කරන බව කියා සිටියේ වේළුපිල්ලේ ප්‍රභාකරන්ය. ඔහු යහපත් පුද්ගලයකු නොවන්නේ වුව අදහස් කළ දේ නිවැරැදිය. ප්‍රභාකරන් අපේ මිනිසුන්ගේ දුර්වලතාවෙන් හොඳ හැටි ප්‍රයෝජන ගත්තේය. එදත් අපට අපේ ආරක්ෂාව ගැන ගැඹුරු හැඟීමක් නොතිබිණි. අදත් එය එසේමය. කොරෝනා ලෝක අර්බුදයකි. එහි අවදානම තවත් වසර දෙක තුනක් යනතුරු පහව නොයන බව ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය පවා අනතුරු හැඟවීම් කර තිබේ. වයිරසය මරා දැමිය හැකි නිත්‍ය එන්නතක් හෝ ඖෂධයක් හෝ තවම සොයා ගෙන නැත. සියල්ල පවතින්නේ පර්යේෂණ මට්ටමේය.
කොවිඩ් 19 වයිරසය ලොව පුරා ව්‍යාප්ත වෙමින් පැවැති මුල් අවදියේම රට ඊට සූදානම් කිරීමට ජනාධිපතිවරයා සමත් විය. රෝග ව්‍යාප්තිය වැළකිණි. මහජනයා ඉතා හොඳ සෞඛ්‍ය පිළිවෙත් ගණනාවක් පවත්වා ගෙන යෑමට සමත් විය. ජනජීවිතය යථා පරිදි ගෙන යෑමට ද මැතිවරණ පැවැත්වීමට ද අවස්ථාව එළැඹිණි. කොරෝනා වසංගතය හමුවේ ශ්‍රී ලංකාව පරාජිත වූයේ නැතැ’යි කිව හැකිය. මේ තත්ත්වය දිගටම පවත්වාගෙන යා හැක්කේ සෞඛ්‍ය පිළිවෙත් නිසි ලෙස ආරක්ෂා කර ගත හොත් පමණි. කොරෝනා තෙවන රැල්ලක් ඇති වුව හොත් බරපතළ අර්බුදයකට මුහුණ දෙන්නට සිදු වනු ඇත. එය රටේ අනාගතයට ඉතා අහිතකර ලෙස බලපාන්නට පුළුවන.
කොරෝනා වසංගතය ශ්‍රී ලංකාවට කඩාවැදුණු මුල් අවස්ථාව තුළ අපේ ජනතාවගේ හැසිරීම ඉතා බුද්ධිමත් විය. කිසිවකු මුඛ ආවරණ නැතිව ගෙයින් එළියට ගියේ නැත. සංචාර නැවතිණි. උත්සව නැවැතිණි. වෛද්‍ය උපදේශන අකුරටම පිළිපැදීමට සියල්ලෝම එකඟ වී සිටියහ. එහෙත් මේ වන විට ඒ කිසිවක් දැකගන්නට නැත. කාර්යාල ඉදිරිපිට ඇති වතුර බේසම් හා විෂබීජ නාශක කිසිවකු පාවිච්චි කරන්නේ නැත. මුඛ ආවරණ ඇත්තේ සාක්කුවලය. නැත හොත් බෑග්වලය. දුම්රිය මැදිරි තුළ මගීන් කිටිකිටියේ හිර වී සිටිනු දකින්නට පුළුවන. බස්රථවල තත්ත්වය ද ඊට වෙනස් නැත. මේ සියල්ල නිරීක්ෂණය කරන කල අනාගතය පිළිබඳ භයානක චිත්‍රයක් ඇඳී යයි.
වසංගතයෙන් පසු අප මුහුණ දෙන බරපතළ අභියෝගය වන්නේ ආර්ථිකය යථාවත් කිරීමය. පවතින තත්ත්වය යටතේ ලෝක ආර්ථික ගනුදෙනු සීමා වී ඇත. ණය හා ආධාර වැඩසටහන් ඇනහිට ඇත. මේ අනුව ස්ව - ශක්තිය කෙරෙහි විශ්වාසය තබමින් ආර්ථිකය ගොඩනැඟීමට සිදු වී ඇත. ජනාධිපතිවරයා ප්‍රමුඛ රජය ඒ සඳහා බලවත් පරිශ්‍රමයක යෙදී සිටිති. බිඳවැටුණු ව්‍යාපාර යළි සක්‍රිය කරමින් ද: ආයතන කාර්යක්ෂම තත්ත්වයට ගනිමින් ද නව ව්‍යාපෘති ආරම්භ කරමින් ද ආර්ථික යුද්ධයක නිරත වීමට රජයට සිදු වී ඇත. මේ අභියෝගය ජය ගත හැක්කේ ජනතාවගේ පාර්ශ්වයෙන් ද උපරිම සහයෝගයක් හා කැපවීමක් ලැබුණ හොත් පමණි. එම කැප වීම සිදු කිරීමට නම් පොදු ජනයා නීරෝගි විය යුතුය.
කොවිඩ් 19 සමඟ ජීවත් වන්න; ආරක්ෂාව හා පරිස්සම තබා ගන්න! විශේෂඥයන්ගේ උපදේශනය එය වී තිබේ. වසංගතයට බියෙන් ජන ජීවිතය අත්හළ යුතු නැත. ස්වකීය වගකීම් හා යුතුකම් මඟහැරිය යුතු නැත. එහෙත් ආරක්ෂාව හා පරිස්සම උපරිමයෙන් පවත්වාගත යුතුය. එසේ නොවුණ හොත් සියල්ල කඩා වැටීමට ලක් වනු ඇත. අප දැන් කළ යුත්තේ කොරෝනා තෙවන රැල්ලකට එරෙහිව ශක්තිමත්ව සටන් වැදීමය.
20 සංශෝධනයට කල් මරන්න එපා
විසිවන ව්‍යවස්ථා සංශෝධන කෙටුම්පත තවදුරටත් නිරීක්ෂණය කිරීම සඳහා කමිටුවක් පත් කර තිබේ. එහි අදහස කෙටුම්පතෙහි නිරවද්‍යතාව හා ජනහිතකාමි බව තහවුරු කරගැනීම යැයි සිතන්නට පුළුවන. මේ අතර, විපක්ෂ නායකවරයා කියා සිටින්නේ 'දහනවය ප්ලස්' ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ගැනය. ඒ ගැන පුදුම විය යුතු නැත. කුමන හෝ හේතු සාධක නිසා විපක්ෂය මේ දිනවල කටයුතු කරන්නේ බහුතර මහජන මතයට එරෙහිවය. ජනතාවගෙන් ප්‍රතික්ෂේප වූ දේශපාලන ව්‍යාපාර දක්වන මතිමතාන්තර සැලකිල්ලට ගත යුතු නැත. කළ යුත්තේ රටට හා ජනතාවට වැඩ කරන්නට අවස්ථාව ලැබෙන අයුරින් ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සම්මත කරගැනීමය.
ව්‍යවස්ථා සංශෝධන ක්‍රියාවලියෙහි මූලික තර්කයක් වන්නේ 1978 ව්‍යවස්ථාවෙන් ජනාධිපතිවරයාට දුන් බලය තහවුරු කළ යුතුද? කපාහැරිය යුතුද? යන්නය. බහුතර ජනතාවගේ මතය වන්නේ ජනාධිපතිවරයා සතු බලය තහවුරු කළ යුතුය යන්නය. ඊට අදාළ ජනමතය වාර දෙකකදී ප්‍රකාශ වී ඇත. විද්වතුන්ගේ මතය වන්නේ නව ව්‍යවස්ථාවක් සම්මත කරගන්නා තුරු ජනාධිපතිවරයාට වැඩ කළ හැකි පරිසරයක් නිර්මාණය කරගැනීම සඳහා නොපමාව විසිවන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සම්මත කරගත යුතු බවය. කල් මැරීම සුදුසු දෙයක් නොවන බව කවුරුත් පිළිගනිති. ඒ අනුව සිදු විය යුත්තේ ඉහත සඳහන් නිරීක්ෂණ කමිටුව වඩාත් කාර්යක්ෂම වීමය.
විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ඉබේ පහළ වූවක් නොවේ. ඒ පිළිබඳ සංවාදය 1960 ගණන්වලදී පවා පැවැතිණි. පූර්ණ බලය සහිත රාජ්‍ය නායකයකු මඟින් රට ඉදිරියට ගෙන යා හැකි බව එදා පිළිගැනිණි. අදත් බහුතර ජනයාගේ මතය වන්නේ යුක්තිගරුක, නීතිගරුක හා පූර්ණ බලය සහිත නායකයකු නැතිව රට ඉදිරියට ගෙන යා නොහැකි බවය. එමෙන්ම පොදු ජනයාට සාධාරණය ඉටු කිරීම සඳහා ද එබඳු නායකයකු අවශ්‍ය බව මහජන විශ්වාසය වෙයි. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කළ යුතු යැයි ඉල්ලීමක් හෝ සංවාදයක් හෝ අද නැත. 1978 සිට වසර හතළිස් දෙකක් පුරාවට විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය රටට මුල්බැසගෙන තිබේ. එය වෙනස් කිරීමට යෑමෙන් ඇති වන්නේ දේශපාලන විකෘතියකි.
78 ව්‍යවස්ථාව දහනව වතාවක් සංශෝධනය වී ඇත. එයින් 13, 17 හා 19 යන ව්‍යවස්ථා සංශෝධන අසාර්ථක බව පැහැදිලිය. මහජන මතයට අනුව එම සංශෝධන දේශපාලන විහිළු ලෙස සැලකේ. මෙයින් 19 ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මහජනයාගේ දැඩි විවේචනයට ලක් විය. එම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නිසා රටට සිදු වී ඇති විනාශය බරපතළ බව කිව යුතුය. ජනාධිපතිවරයාගේ බලය සීමා කිරීම සංශෝධනයේ අරමුණ විය. රාජ්‍ය නායකයාගේ තටු කැපීම ලෙස එය සමාජගත විය. යහපාලනයේ හිටපු ජනාධිපතිවරයා ද ස්වකීය තටු කපාගැනීමට සාඩම්බරයෙන් ඉදිරිපත් වූ අතර, එය දේශපාලන මෝඩකමක් සේ අද සලකනු ලැබේ.
දහනවයෙන් පසු රටේ ජාතික ආරක්ෂාව පිරිහිණි; බුද්ධි සේවා දුර්වල විය. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස පාස්කු ප්‍රහාරයට රට ගොදුරු විය. යහපාලනයේ ආරම්භයේ සිට අවසානය දක්වාම දකින්න ලැබුණේ දේශපාලන ආරවුලක් පමණි. ජනාධිපතිවරයාගේ වැඩසටහන් අගමැතිවරයා පිළිගත්තේ නැත. අගමැතිවරයාගේ වැඩසටහන් ජනාධිපතිවරයා පිළිගත්තේ නැත. දෙදෙනාගේ ආරවුල මැද ආර්ථිකය කඩාවැටිණි. රජය කෙරෙහි පැවැති මහජන විශ්වාසය බිඳවැටිණි. එය අරාජික යුගයක් ලෙස හඳුන්වන්නට ද සමහරු පෙලඹුණහ. මේ අතර, දහනවයෙන් ස්ථාපිත වූ කොමිෂන් සභා හිතුවක්කාරී ලෙස ක්‍රියා කරනු දක්නට ලැබිණි. මින් කියවෙන්නේ රාජ්‍යයට හා ජනතාවට නායකයකු අවශ්‍ය බවය; ඔහු පූර්ණ බලය සහිත නායකයකු වීම සුදුසු බවය.
ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලනය ඈත අතීතයේ සිටම පෙන්වා දෙන යථාර්ථයක් තිබේ. එනම්: බලය නැති දුර්වල නායකයා හැමවිටම රාජ්‍යයත් රටත් විනාශ කරන බවය. රාජ්‍යය නැත හොත් රාජ්‍ය තන්ත්‍රය දුර්වල වූ විට යුක්තිය හා සාධාරණත්වය ද අහිමි වෙයි. එය ශ්‍රී ලංකාවේ පමණක් නොව, සමස්ත ලෝකයේම දේශපාලන යථාර්ථය වෙයි. ඈත අතීතයේ රජතුමාට අසීමිත බලයක් තිබිණි. රටවැසියා ඒ බලය පිළිගත්තේය. යටත්විජිත යුගයේ මහ රැජනට එම බලය තිබිණි. නිදහසින් පසු අග්‍රාණ්ඩුකාරවරයාට එම බලය තිබිණි. 1972 ව්‍යවස්ථාවෙන් එම බලය පැවරීමට උත්සාහ කළේ ජනාධිපතිවරයා වෙතය. 1978 ව්‍යවස්ථාවෙන් එය සම්පූර්ණ විය. ජනාධිපති ක්‍රමය යනු දේශපාලනයේ ක්‍රම විකාශනයකි.
රට ගොඩනැඟීමට නම්, 19 වන ව්‍යවස්ථාව අහෝසි කළ යුතුය. ඒ සඳහා 20 වන සංශෝධනය නොපමාව සම්මත කරගත යුතුය. කල් ගත වීම සුදුසු දෙයක් නොවේ. කල් ගත වන විට ජනතා විශ්වාසය බිඳී යයි; වැඩසටහන් හා සැලසුම් අවුල් වෙයි.
අද සන්නස තෝරන කතුවැකිය
2017 මාර්තුමස 30 වැනිදා ලක්බිම කතුවැකිය